Οι <<Μαμάδες-Μέλλουσες Μαμάδες>> δημιουργήθηκαν στο facebook και στη συνέχεια σαν Blog,τον Δεκέμβρη του 2010!
Σας περιμένουμε λοιπόν και 'σας στην όμορφη παρεϊτσα μας https://www.facebook.com/#!/groups/Mamades.MellousesMamades/
--------------------------------
E-mail επικοινωνίας:
Vivi911947@hotmail.com
--------------------------------

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Η δική μου ιστορία τοκετού (Στέλλα Καρανικόλα) !!!

Βιβή μου,καλησπέρα!:)
Με τόσες ιστορίες τοκετού,ζήλεψα και 'γώ και αποφάσισα να σου γράψω και την δική μου που την έχω φρέσκια στο μυαλουδάκι μου!

Η εγκυμοσύνη μου ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2010 και είχα ΠΗΤ 10/7/2011.Είχα μία τέλεια εγκυμοσύνη από την αρχή,χωρίς πόνους,ζαλάδες,εμετούς...Τίποτε απ' όλα αυτά!
Οι μήνες περνούσαν και όλα κυλούσαν ομαλά.Το μωράκι μας μεγάλωνε και η γιατρός μου πάντα στο πλευρό μου να μού λέει πόσο χαρούμενη είναι που όλα πάνε καλά!

Ο καιρός περνούσε και επιτέλους είχα μπει στον μήνα μου!
Μετρούσα μία-μία τις μέρες σαν να ήμουν φανταράκι.

Μπαίνει ο Ιούλιος και είμασταν πλέον στην τελική ευθεία!!
Έρχεται η 10η του μηνός και 'γω ακόμη τίποτα..Ήμουν να σκάσω..!
- "Άντε,πότε θα γεννήσω επιτέλους?!",έλεγα.

Άλλωστε το ζήσαμε όλες μαζί εδώ μέσα,στην ομάδα μας!!!:)

Δευτέρα 11/7/2011 είχα ραντεβού με την γιατρό μου.
Πάω,με εξετάζει και μου λέει πως έχουμε 5 μέρες ακόμη και μου προτείνει να πάω την επομένη για ένα καρδιοτοκογράφημα.
Φεύφω από τη γιατρό και πάω σπίτι απελπισμένη που δεν θα γεννούσα!!
Το μεσημέρα της ίδιας ημέρας αρχίζω να νιώθω κάτι πονάκια πολύ πολύ μικρά όμως η διαίσθησή μου μού έλεγα πως η ώρα που θα γεννούσα,πλησίαζε!
Δε λέω τίποτα σε κανέναν και αρχίζω να κάνω τις τελευταίες δουλειές του σπιτιού μη θέλοντας ν' αφήσω εκρεμότητες πίσω μου.

Σιδερώνω και τα ρουχαλάκια του άντρα μου,μην τον αφήσω ασιδέρωτο και αφού λοιπόν τα έχω όλα έτοιμα και ενώ έχουν περάσει ήδη 3 ώρες με τα πονάκια,μιλάω στον άντρα μου και αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο την γιατρό μου.
Μόλες της λέω τί συμβαίνει,μου λέει να πάω να κάνω καρδιοτοκογράφημα.Πηγαίνω,το κάνω και της το πηγαίνω να το δει.
Το βλέπει και μου λέει:
- "Μέχρι τα ξημερώματα θα περιμένω τηλεφώνημα να μου πεις πως γεννήσαμε!...Πήγαινε σπίτι σου,κάνε ένα μπανάκι,χαλάρωσε,ηρέμησε,ξεκουράσου και όταν νιώσεις πόνο ή σου σπάσουν τα νερά,με παίρνεις τηλέφωνο και φεύγεις για την κλινική."

Φεύγουμε από το ιατρείο της και αντί να κάνουμε όλα αυτά,πηγαίνουμε στον κουμπάρα μας.Ο άντρας μου πλακώνεται στις βότκες,εγώ στους χυμούς και στα πατατάκια (η γιατρός μου μού είχε πει να φάω ελαφριά)...Ώσπου κάποια στιγμή τρέχω στην τουαλέτα και συγχρόνος να τρέχουν ποτάμι τα υγρά και να μη προλαβαίνω.
Και ΝΑΊ λοιπόν,ΜΟΥ 'ΣΠΆΣΑΝΕ ΤΑ ΝΕΡΆ!!!Η χαρά μου απερίγραπτη!!!
- "Επιτέλους γεννάω!!!!!!",έλεγα.

Παίρνω τη γιατρό μου και φεύγω για την κλινική.Περιττό να σας πω ότι με τα νερά σπασμένα πήγα με τα πόδια στην κλινική και μέχρι να πάω,είχα κατουρίσει όλον τον τόπο..Πολύ γέλιο!!!
Φτάνω λοιπόν στην κλινική στις 10μ.μ (το βράδυ) χωρίς πόνους.Με ετοιμάζουν!!

Και περιμένω..Και περιμένω..!
Έχει πάει 12μ.μ,τα υγρά μου συνεχίζουν να φεύγουν και πόνος καθόλου.
- "Μα δεν θα πονέσω?",έλεγα.
Πηγαίνει 2π.μ η ώρα και αρχίζουν τα πονάκια.Εν το μεταξύ έχει έρθει η γιατρός μου,με εξετάζει και μου λέει:
- "Όλα καλά!!!Μην αγχώνεσαι..Διαστολή έχουμε 3 ακόμη."

Με αφήνει και οι ώρες περνάνε,τα πονάκια όλο και πιο έντονα με αποκορύφωμα στις 4π.μ (το πρωϊ) να πονάω απίστευτα και να παρακαλάω για επισκληρίδιο!!
Έρχεται ξανα η γιατρός μου,με εξετάζει πάλι και μου λέει:
- "Διαστολή 9 και συσπάσεις 99!

Άν αντέχεις αυτούς τους πόνους,δεν θα πονέσεις παραπάνω..Πάμε φυσιολογικά και εγώ είμαι δίπλα σου.Όλα καλά είναι!!!
Ως τις 6π.μ (το πρωϊ) θα κρατάς το μωράκι σου αγκαλιά!"

Εδώ θέλω να πω πως η γιατρός μου ήταν θεάααααα!!!
Με βοήθησε τόσο πολύ τις ώρες που πονούσα και την χρειαζόμουν..Στέγνωναν τα χείλη μου και μ' έδινε νερό,μου σκούπιζε τον υδρώτα,με χάιδευε συνέχεια,μου έσφυγγε το χέρι και με ενθάρινε κάθε φορά που ερχόταν κάποιο δυνατό πονάκι!!

Η ώρα είχε πάει 5:30π.μ και τότε την ακούω να μου λέει::
- "Σε μισή ώρα θα είσαι μανούλα!Ξεκινάμε,Στέλλα μου!!!"
Εκεί πλέον ακούω μόνο τη φωνή της να μου λέει:
- "Σπρώξε,βλέπω το κεφαλάκι..Και πάλι σπρώξε..Και ξανα...!!"
Ώσπου στο 3ο σπρώξιμο ακούω και το κλάμα του μπεμπούλη μου!!



Ξέχασα τα πάντα!!!
Ηρέμησα και απολάμβανα την περιποίηση που έκαναν στον γιό μου.

- "Ναί,λοιπόν,τα κατάφερα!!!...",έλεγα στον εαυτό μου,"..Γέννησα φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο και όλα πήγαν καλά!!!"
Ένιωθα τόσο δυνατή εκείνη τη στιγμή!!

Σήμερα το μωράκι μου είναι 57 ημερών και χάρη σε 'σένα θυμήθηκα ξανα εκείνες τις ωραίες στιγμές που έζησα την ημέρα της γέννας μου!
Φωτογραφια δεν θέλω να βάλω ακόμη γιατί είναι πολύ μωράκι.

Αυτή ήταν η δική μου ιστορία...Ελπίζω να μην σας κούρασα!!!

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Η ιστορία γνωριμίας με τον άντρα μου!!! (Ειρήνη Μόφορη)

Έχετε δει σε κάτι ταινίες που όταν οι πρωταγωνιστές ερωτεύονται,ο σκηνοθέτης παγώνει τα πάντα και δείχνει μόνο τα βλέμματα που μαγνητίζονται?
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Ήταν καλοκαίρι του 2008!
Είχα βγεί από μία σχέση που είχε αλλάξει ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου.Ενδιαφερόμουν πλέον μόνο για τον εαυτό μου και ομολογώ οτι περνούσα καλά...

- ''Σ' έχασα βρε κολλητή!!Πάμε για ένα καφέ?",ακούστηκε στην άλλη άκρη του τηλεφώνου η γνώριμη φωνή της φίλης μου και πλέον κουμπάρας μας.


Την επομένη κανονίσαμε να συναντηθούμε στον Πειραιά!
Ήμουν στην ώρα μου,εκείνη όμως είχε καθυστερήσει.Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια βολτίτσα στη Μαρίνα Ζέας.
Όπως προχωρούσα βλέπω ένα νεαρό να περιμένει.
Πρέπει να σταμάτησα και να τον κοιτούσα ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε,πάντως ο χρόνος σταμάτησε έτσι απλά εκεί.
Εκείνος με κοιτούσε και καθώς απομακρυνόμουν ένιωθα το βλέμμα του να με ακολουθεί.Στιγμιαία σκέφτηκα ότι μάλλον περίμενε κάποια κοπέλα και πόσο θα ήθελα να ήμουν στη θέση της.


Οι Κινέζοι λένε <<Να προσέχεις τί εύχεσαι..!!!>>
Πόσο χαίρομαι γι' αυτή μου την απροσεξία εκείνη τη μέρα!..


Λίγα μέτρα πιο κάτω βλέπω την φίλη μου να έρχεται τρέχοντας.Φτάνει δίπλα μου και ενώ είμαι έτοιμη να δεχτώ τη συγγνώμη της για την αργοπορία,με προσπερνάει,τρέχει προς τον νεαρό.
Τί στο καλό?Μάντεψε την σκέψη μου!?..
Την ακούω να απολογείται για την καθυστέρηση και να τον φέρνει προς εμένα που έχω μείνει στήλη άλατος και έχω πάρει την πιο ηλίθια έκφραση που δεν καταλαβαίνω τί γίνεται...


- ''Τί έπαθες καλε?:D..Φάντασμα είδες?'',η φωνή της φίλης μου με βγάζει από το σύννεφο.
- "Να σου συστήσω τον Νίκο.Είναι συναδελφος μου,αλλά επειδή είναι σε άδεια έπρεπε να συναντηθούμε να του δώσω κάποια έγγραφα.Τί λέτε παιδιά πάμε για καφεδάκι?..
Καλέ θα μιλήσει κανενας σας?...Ήμαρτον...Τί πάθατε?''


Από εκείνη τη στιγμή γίναμε ένα!!
Δεν ξέρω ποιά ήταν αυτή η δύναμη που μας ένωσε αλλά από την πρώτη στιγμή ήμουν σίγουρη πως με αυτόν τον άνθρωπο είχα μέλλον.


Είναι ένας υπέροχος σύζυγος και ένας φανταστικός πατέρας.Αυτό όμως που του αναγνωρίζω είναι ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο.Κατάφερε να νικήσει πληγωμένους εγωισμούς και φαντάσματα του παρελθόντος και να μου δώσει την ευτυχία να έχω μια υπέροχη οικογένεια και ένα μοναδικό γιο.


Δεν λέω ότι όλα είναι ιδανικά και ρόδινα,αλλά όταν υπάρχουν προβλήματα πάντα γυρνάμε σε εκείνο το καλοκαίρι που ένωσε τις ματιές και τις ζωές μας...

Είμαστε οι πρωταγωνιστές του έργου της ζωής μας.....Σκηνοθέτα.....Φώτα.....Πάμε......!!!!!!!!


Αφιερωμένο στον αντρούλη μου.....
Γραμμένο 5 Σεπτεμβρίου.......
Την ημέρα της επετείου του γάμου μας.........
Έτσι απλά σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου.....!!!!!