Ανατροφή.. Σωστό & λάθος!

Το σωστό & το λάθος στην ανατροφή των παιδιών!

 

 

• Είναι καταστροφικό να δείχνουμε ότι αγαπάμε κάποιο παιδί περισσότερο από κάποιο άλλο.
• Αν ένα παιδί έχει κάποια μειονεξία (π.χ. κάποια αναπηρία) δεν του κάνουμε καλό να του δείχνουμε ότι το λυπόμαστε.
• Να μη δείχνουμε μεγάλη αδυναμία στο παιδί μας.
• Ο ρόλος του γονιού είναι να βοηθήσει το παιδί να τα καταφέρνει μόνο του, να γίνει ανεξάρτητο, αύταρκες, ικανό, δυνατό.
• Το παιδί χρειάζεται τη συμπαράσταση, τη βοήθειά μας. Ο ρόλος μας είναι να του μάθουμε τον τρόπο, όχι να του λύσουμε εμείς τις ασκήσεις του. Να το μάθουμε τα τρώει, όχι να του δίνουμε έτοιμη, μασημένη τροφή.
• Είναι καλύτερα να αφήνουμε το παιδί να υποστεί τις συνέπειες της κακής του συμπεριφοράς από το να το τιμωρήσουμε (όποτε είναι δυνατό).
• Μακάρι να έχουμε την ψυχραιμία και την ευστροφία να απαντούμε με χιούμορ σε στιγμές έντασης.
• Σε στιγμές έντασης, όταν φαίνεται αναπόφευκτη η σύγκρουση, είναι προτιμότερη η αποχώρησή μας.
• Η λέξη πρέπει προκαλεί αλλεργία στα παιδιά. Είναι καλύτερο να λέμε ‘σε παρακαλώ …κάνε αυτό’ από το να πούμε ‘πρέπει να κάνεις αυτό’.
• Τα πολλά λόγια κουράζουν το παιδί, το ίδιο και η συνεχής γκρίνια.
• Η τηλεόραση πρέπει να ανοίγει για συγκεκριμένα προγράμματα, να μην είναι συνέχεια ανοικτή.

 
 
Τα μεγάλα λάθη!

• Το παραχάιδεμα (το πιο συνηθισμένο στην εποχή μας).
• Το να δίνουμε ανταλλάγματα για να αποσπούμε υποσχέσεις από το παιδί.
• Η υπερβολική αφοσίωση (πολύ συνηθισμένη σε οικογένειες με ένα παιδί, όπως και το παραχάιδεμα)
• Το να δείχνουμε συνέχεια την αγωνία μας μήπως πάθει κάτι.
• Η έλλειψη αγάπης.
• Η δήλωση αφαίρεσης αγάπης (π.χ. δε σ’ αγαπώ πια).
• Το παιδί ασφυκτιά όταν είναι συνέχεια υπό επίβλεψη. Ας κάνει και λάθη, θα μάθει απ’ τα λάθη του.
• Η συνεχής επίδειξη της ανωτερότητάς μας το μειώνει, το αποθαρρύνει.
• Ο χαρακτηρισμός του παιδιού αντί για το χαρακτηρισμό των πράξεών του (π.χ. ‘είσαι κακό παιδί’ αντί για ‘αυτό που έκανες είναι κακό’, ‘είσαι βλάκας’ αντί για ‘ αυτό ήταν βλακεία’) κάνει το παιδί να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση.
• Η αποθάρρυνση του παιδιού με δηλώσεις του τύπου: ‘δεν πρόκειται να μάθεις ποτέ σου τίποτε’, ‘θα γίνεις ένας άχρηστος’.
• Η επιμονή μας στην τυφλή υπακοή.
• Η δρακόντεια αυστηρότητα.
• Η αδιαφορία.
• Η ταπείνωση του παιδιού ή η υποτίμησή του.
• Η σωματική τιμωρία.
• Η αντεκδίκηση.
• Η τρομοκράτηση.

 
Η ενθάρρυνση!
 
Αναφέρω φράσεις που προτείνει η Άλις Φριεντμαουμ για τις στιγμές που το παιδί προσπαθεί να καταφέρει κάτι και ο γονιός είναι δίπλα, συμπαραστέκεται και ψάχνει ενθαρρυντικά λόγια: 

• Όλοι κάνουν λάθη.
• Μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
• Αφού μπορούν κάποιοι άλλοι, μπορείς κι εσύ.
• Τίποτε δε χάθηκε, τίποτε δεν κερδήθηκε.
• Η πρακτική μας κάνει καλύτερους.
• Κάνεις τα εύκολα δύσκολα ή κάνεις τα πράγματα να φαίνονται πιο δύσκολα απ’ ότι είναι.
• Με μια τσεκουριά δεν κόβεται το δέντρο.
• Κάθε αρχή και δύσκολη.
• Μη το βάζεις κάτω.
• Μην αφήνεις τον εαυτό σου να απογοητευθεί.
• Μπορείς, αν το θέλεις πολύ.
• Οι δυσκολίες υπάρχουν για να ξεπερνιούνται.
• Όσο πιο δύσκολη η προσπάθεια, τόσο μεγαλύτερο το κέρδος.

 
Όταν τα παιδιά ζουν..

 

Να μην ξεχνούμε ποτέ τους σπουδαίους στίχους ενός ποιήματος που έγραψε η Ντόροθυ Λο Νόλτε στα 1954:

«Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, μαθαίνουν να έχουν υπομονή.

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν.

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν.

Όταν ζουν μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους.

Όταν ζουν μέσα στην αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους.

Όταν ζουν μέσα στην προσφορά, μαθαίνουν να είναι γενναιόδωρα.

Όταν ζουν μέσα στην ειλικρίνεια, μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη.

Όταν ζουν μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνουν να είναι δίκαια.

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλικό κι ευχάριστο μέρος για να ζουν».