(Άλλο ένα διδακτικό κείμενο που "λέει" πολλά!!!)
Είχα υποσχεθεί,εδώ και καιρό,ένα μουσακά σε έναν γλυκύτατο Σουηδό συνεργάτη του συζύγου μου,όταν θα ξαναβλεπόμασταν.Είχαμε γνωριστεί στο Ντουμπάι το 2008,τη χρονιά που εμείς γίναμε γονείς της Ισαμπέλ και του Βίκτωρ και δύο χρόνια αργότερα,ήταν η σειρά του να γίνει πατέρας της μικρής Άννας.
Είναι 2011 και ήρθε να μας επισκεφτεί στο καινούριο σπίτι μας,στην Κουάλα Λουμπούρ στη Μαλαισία,για κάποια εγκαίνια.Δευτέρα βράδυ και είμαστε στην τραπεζαρία,μαζί με την μοναδική φωνή του Νταλάρα.
Ο σύζυγός μου ετοιμάζει το καρπουζάκι στην κουζίνα και εμείς συνεχίζουμε τη συζήτηση .
-Ελένη,πώς ξέρεις τα ταλέντα των παιδιών σου?
-Έχω μια γενική ιδέα.Γιατί?
-Πώς ξέρεις αν κάνεις τις σωστές επιλογές?
-Ποιές επιλογές?
-Για παράδειγμα,μπορείς να ξεκινήσεις ένα παιδί με πιάνο,αλλά να έχει έμφυτο ταλέντο για τέννις? Πώς ξέρεις και είσαι σίγουρη,ότι το εμπνέεις και το στρέφεις σε δραστηριότητες που θα αριστεύσει?
-Δεν ξέρω.Δεν είμαι σίγουρη.Πού θες να καταλήξεις?
-Στο σκοπό κάθε γονιού.Θέλω να συμβάλλω από την αρχή,να γίνει το παιδί μου,όσο καλύτερο μπορεί σε κάτι,να χρησιμοποιήσει την όποια ευφυΐα διαθέτει στον μέγιστο βαθμό.
Σκέφτομαι….<<Δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο δικός μου πρωταρχικός σκοπός σαν γονιός.>>
Με κοιτάει αινιγματικά..
-Τί θέλεις εσύ για το παιδί σου,τότε?
-Τί θέλω?Πάντα εύστοχη ερώτηση ακόμα και αν ρωτάς τον εαυτό σου κάθε μέρα.Να γίνει διάνοια? Να είναι ισορροπημένο?Να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του?Nα συνεισφέρει στην κοινωνία?Να αγαπήσει?Να αγαπηθεί?Να έχει καλή σωματική,ψυχική,πνευματική και συναισθηματική υγεία?Να επιτύχει επαγγελματικά και οικονομικά?
Όλα περνούν από το μυαλό μου σε μια στιγμή.
Ακούω τον εαυτό μου να απαντάει:
-Θα ήθελα να αντιμετωπίζει τις αποτυχίες του με δύναμη και σοφία και να δέχεται τις επιτυχίες του άνετα,με ευχαρίστηση και αξιοπρέπεια.Θέλω να βοηθήσω το παιδί μου να θέσει τις προσδοκίες του σε ότι κάνει,στο βαθμό που σώμα,πνεύμα και ψυχή θα το ακολουθούν αβίαστα.Το επάγγελμα το βλέπω ένα απλά πρακτικό θέμα.Πιο πολύ σαν αποτέλεσμα,όχι σαν ιερό σκοπό.
Ο καλεσμένος μας δοκιμάζει το κρασάκι του και με κοιτάει με καρτερία:
-Τί μπορείς να κάνεις εσύ για αυτό?
Ξαφνικά έχω μικτά συναισθήματα,αντικρουόμενες σκέψεις.
Που το πάω?Γιατί δεν σκέφτομαι λίγο πιο απλά?
Έχει δίκιο ο άνθρωπος.Εάν κάποιος είναι καλός σε αυτό που κάνει,εξασφαλίζει μεγάλο μέρος της χαράς της ζωής.Ανεξαρτησία,οικονομική ασφάλεια,περηφάνεια,αυτοπεποίθηση.Συμφωνώ μαζί του. Ψάχνω τις λέξεις μου.Πρώτα δουλεύεις σκληρά και μετά όλα τα άλλα,σωστά?Tα κύτταρά μου αντιδρούν όμως.Η απάντηση τους είναι ξεκάθαρη,την νιώθω σαν ηλεκτρικό ρεύμα.Δεν μοιάζουν να συμφωνούν...
Αποφασίζω να τελειώσω αυτή τη συζήτηση,με μια θαραλλέα απόπειρα έκφρασης της ψυχής μου:
-Μπορώ να συμβάλλω καταλυτικά ώστε να γνωρίζει το παιδί μου πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας ότι είναι τέλειο όπως είναι,άξιο κάθε ευτυχίας και επιτυχίας.Ότι θα το αγαπώ το ίδιο,πάντα,στα καλά και στα άσχημα.Θέλω να του δείξω ότι η ζωή είναι εύκολη,απλή και όμορφη.Ένα δώρο.Τα αριστεία δεν είναι ο πρωταρχικός ή μοναδικός δρόμος μιας ολοκληρωμένης ανθρώπινης ύπαρξης.Είναι μόνο ένα πολύτιμο συστατικό ανάμεσα στα πολλά.Η καρδιά θέλει χαρά,γέλιο,εμπάθεια,αγάπη και φροντίδα.Αυτό είναι το πιο σημαντικό μήνυμα που έχω για τα παιδιά μου.
Ο Σουηδός σηκώνει το ποτήρι του.
-Στην υγειά μας,λοιπόν και στην καλή καρδιά μας!
Καταλαβαίνω.Οι ματιές μας συμφωνούν απόλυτα,ότι η ζωή θέλει χαρά και γέλιο,ακριβώς όπως και η κουβέντα μας.Γυρνάω πίσω από τα πολύπλοκα μονοπάτια του μυαλού μου.Είναι ώρα για πιο ανάλαφρα θέματα.Για να δώσουμε το παράδειγμα στα παιδιά μας.
Φτάνει το καρπουζάκι.Μαζί του ο τρίτος της παρέας.Οι δύο άντρες με οδηγούν ευέλικτα εκεί που μου αρέσει,σε εύκολη και ευχάριστη συζήτηση.Χαμογελάμε ο ένας στον άλλο.
Περήφανοι γονείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου