Η ιστορία γνωριμίας με τον άντρα μου!!! (Bιβή Κρητικού Κωτσαδάμ)

Η δική μου ιστορία πιστεύω πως είναι από τις αρκετά πρωτότυπες (για 'μένα τουλάχιστον)!!!

Η γνωριμία με τον άντρα μου έγινε πριν 3 χρόνια και 7 μήνες περίπου...

Πήγαινα ακόμη σχολείο.
Ήταν η χρονιά που τέλειωσα την Α' θα πήγαινα Β' Λυκείου.

Ξαφνικά αποφάσισε η μητέρα μου να με αλλάξει σχολείο και να με γράψει σ' ένα που θα ήταν θηλέων (ναί,καλά διαβάσατε,υπάρχουν ακόμη τέτοια σχολεία,δυστυχώς).

Πηγαίνοντας να γνωρίσω καθηγητές/καθηγήτριες κτλ,τον Αύγουστο,για 'μένα ήταν η πρώτη κρυάδα..Είχα έρθει πολύ κοντά με τα παιδιά του προηγούμενού μου σχολείου και δεν ήθελα με τίποτα ν' αλλάξω αλλά η μητέρα μου δεν καταλάβαινε τί-πο-τα!

<<Υπομονή Βιβή,2 χρονιές μένουν και μετά τελειώνεις το σχολείο!>>,λέω από μέσα μου!

Έρχεται ο Σεπτέμβρης και αρχίζω το σχολείο..

Η πρώτη γνωριμία με τα κορίτσια και γενικότερα με όλους,ήταν πολύ επίσης πολύ κρύα.

Εντομεταξύ τα μόνα αρσενικά εκεί μέσα ήταν 2 καθηγητές (χάλια) και οι οδηγοί που είχαμε στα πούλμαν/σχολικά.
Δεν ξέρω γιατί αλλά μου φαινόταν πολύ αστείο και πολύ..κάπως!

Συγκεκριμένα εγώ,στο δικό μου δρομολόγιο είχα ένα ωραιότατο 67άρη περίπου.

Έρχεται όμως ο Οκτώβρης και αλλάζουμε οδηγό...Ήρθε ένας γοητευτικός άντρας (!!!),πολύ μικρότερος απ' τον προηγούμενο.

Δεν τον πρόσεξα στην αρχή,να σας πω την αλήθεια μου.
Είχα τον καημό μου βλέπετε για το πότε θα περάσουν αυτά τα 2 ριμαδοχρόνια να φύγω από 'κει μέσα!

Εφόσον πέρασαν κανα δυο 'βδομάδες,αρχίσα να τον ψιλό προσέχω.

<<Δεν είναι κακός!>>,έλεγα από 'μέσα μου :D!..
Και 'κείνον άλλωστε τον είχα πετύχει να μου ρίχνει κάτι πονηρές ματιές πού και πού και να μου πετάει κάτι σποντίτσες στα κρυφά,όταν δεν τον άκουγε κανένας άλλος!

Να μην σας τα πολυλογώ...

Εννοείται πως εγώ έκανα την πρώτη κίνηση...!!!!
Μην ξεχνάτε πως ήμασταν σε σχολείο και αν έκανε εκείνος το οτιδήποτε,θα μπορούσε να χάσει τη δουλειά του!

Μια μέρα λοιπόν,αρχίσαμε από πλάκα να συζητάμε με τους υπόλοιπους στο πούλμαν αν θα είχα το θάρρος να του δώσω το τηλέφωνό μου.

Την επομένη κιόλας μέρα,το 'κανα!!
Είπα σε κάποιον να του "σφυρίξει" ν' ανοίξει τα bluetooth απ' το κινητό του.Τ' άνοιξε και του έστειλα τον αριθμό μου έτσι,με bluetooth!

Πέρασαν κάποιες μέρες αλλά τηλέφωνο κανένα!
Στο εντομεταξύ τον σκεφτόμουν συνέχεια...

Δεν μπορούσα άλλο και βρήκα άλλον τρόπο.
Ο πατέρας μιας κοπέλας απ' το πούλμαν ήταν γιατρός και έτσι της ζήτησα να μου φέρει μία κάρτα του.Έγραψα απ' την πίσω μεριά το τηλέφωνό μου και της την έδωσα ξανα να του την δώσει!

Τελικά με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να βρεθούμε το Σαββάτο (που ερχόταν) αλλά δεν γινόταν (του είπα) γιατί θα πήγαινα στο χωριό μου.

Ήρθε το Σάββατο,πήγα στο χωριό μου και ενώ είχα βγει για ποτάκι με την παρέα μου και με τον τότε φίλο μου,με πήρε τηλέφωνο και μου λέει σε δέκα λεπτά να είμαι στην κεντρική πλατεία γιατί είχε έρθει και με περίμενε εκεί για βρεθούμε!!!

Αυτό ήταν!!!

Από 'κείνη τη μέρα ήμαστε αχώριστοι!!!

Άν και στην Γ' Λυκείου χρειάστηκε να φύγει απ' το σχολείο (όχι εξ' αιτίας της σχέσης μας),δεν με πολύ πείραξε γιατί απ' τα μισά της χρονιάς εκείνης,αρχίσαμε να μένουμε και μαζί.

Στα 3 χρόνια (παρά 1 μήνα),παντρευτήκαμε με Πολιτικό γάμο.

Αυτή ήταν η δική μου ιστοριούλα!

Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ!

A!Και κάτι τελευταίο...

Από 'κείνη τη χρονιά και ύστερα,άρχισα να πιστεύω στη μοίρα,στο πεπρομένο,πείτε το όπως θέλετε..
Και ο λόγος?!
Για σκεφτείτε...Άν δεν πήγαινα στο συγκεκριμένο σχολείο,πώς θα τον γνώριζα?!

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο τελικά!;)

Φιλιά πολλά!:*